Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

Η Ρεματιά της Γουρίας....

Ψάχνοντας αυτά που σώθηκαν από τη συμφορά... περπατάμε έξω από τον οικισμό Περλεγκιάνικα προς τα Λογοθετιάνικα... κατά μήκος της ρεματιάς της Γουρίας.


Ειρηνικό τοπίο ... κυπαρίσσια, μικρές καλλιέργειες, λιόφυτα και υπόσχεση νερού. 


Στην πρώτη διασταύρωση ο  αγροτικός δρόμος δεξιά οδηγεί σε πυκνό κυπαρισσοδάσος. Στις όχθες της εγκαταλειμμένης ρεματιάς ερείπια ξεχασμένων νερόμυλων, μνημεία του ανθρώπινου κόπου μιας άλλης εποχής.  Γκρεμισμένες στέγες, σωροί από πέτρες και σε έναν νερόμυλο το βουτσί ( ο πύργος από τον οποίο έπεφτε το νερό με ορμή ) στέκεται ακόμα όρθιος ανάμεσα στα κυπαρίσσια...  Μαγική διαδρομή για ολίγους, λόγω της πυκνής βλάστησης.










Αλήθεια μπορούν τα μελισσοκομεία να βρίσκονται πάνω σε αγροτικούς δρόμους;




Η αριστερή διακλάδωση οδηγεί κατευθείαν στη ρεματιά περπατάς άνετα ανάμεσα σε αραιή βλάστηση πάνω σε αγροτικό δρόμο. Βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο ανάμεσα σε Λογοθετιάνικα και Κουσουνάρι βρίσκουμε την πηγή της Γουρίας.  Σήμερα το νερό της πηγής το οποίο φαίνεται να εξαντλείται χρησιμοποιείται μερικώς για την ύδρευση του οικισμού των Λογοθετιανίκων. Παλαιότερα η Γουρία μαζί με τη Γωνία (έξω από τα Μητάτα) υδροδοτούσαν όλα τα γύρω χωριά και τον Ποταμό.



Η πηγή της Γουρίας

Το τοπωνύμιο  Γουρία πιθανόν προέρχεται από τη λέξη γύρος- Γυρία. Το -υ συχνά αλλάζει σε -ου στην παλαιά Κυθηραϊκή διάλεκτο, π.χ συκιά - συκία- σουκία.

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

Η Τέχνη στη φύση


Του γιαλού τα βοτσαλάκια


................
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες 

Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς 

Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι 

Λαμπερά θά μάς κάνουν πετρώματα,μ’ακούς 

Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς 

Τών ανθρώπων 

Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει 

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς 

Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς ..............


Οδυσσέας Ελύτης “ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ”









Φτιαγμένα στις αρχαίες φωτιές, σμιλεμένα από σκοτεινούς ανέμους και βαθιές θάλασσες, ταπεινά βότσαλα της παραλίας, ταξιδεύουν στην προαιώνια αγωνία των άστρων.
Μορφές θολές, σκέψεις ανέκφραστες, έμβρυα αγέννητα χωρίς ελπίδα εκτός κι αν οι οδύνες της συνείδησης τα προσαρμόσουν στην φευγαλέα πραγματικότητα.
Σκιές και σχήματα της νοήσης μιλάνε για την κοινή μοίρα ανθρώπων και πετρωμάτων.

Τα αφιερώνω σε όλους όσους αντέχουν “....το αδοκίμαστο και το απ'αλλού φερμένο”